നനഞ്ഞ സായാഹ്നം .
സൂര്യ പ്രകാശം മേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ പുറത്തുവരാൻ വഴി കാണാതെ കുഴങ്ങി . സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാൽ മാത്രം വ്യക്തമാകുന്ന രൂപങ്ങൾ .
നിശ്ചലമായ പ്രകൃതി .
നേർത്ത തണുപ്പ് കുന്നിൻ ചെരിവിലൂടെ പറമ്പിലേക്ക് അരിച്ചിറങ്ങി .
നനഞ്ഞ ഇലകളിൽ നിന്നും ഇറ്റു വീഴുന്ന ജലകണങ്ങൾ അവിടെ സംഗീതമായില്ല. പറമ്പിൽ മ്ലാനത താളം കെട്ടി നിന്നിരുന്നു .
സന്ധ്യക്ക് കൂടണയാൻ എത്തുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച കിളി വന്നില്ല!
ഇനി ഒരിക്കലും വരില്ലായിരിക്കും !
കൂടു അവിടെ ഉണ്ടായിരിക്കില്ല !
സന്ധ്യ ഇരവിന് വഴിമാറിയിട്ടും മരത്തിൽ നിന്ന് ചെറിയ കിളി കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇടയ്ക്കു ചിലക്കുന്നതു കേൾക്കാനേയില്ല .
കൂടു അവിടെ ഉണ്ടായിരിക്കില്ല !
സസ്യങ്ങളെല്ലാം സ്നേഹത്തിൻറെ അടയാളങ്ങളായിരുന്നു.
മരങ്ങളും കുറ്റിച്ചെടികളും വള്ളിപ്പടർപ്പുകളും പൂച്ചെടികളും എല്ലാം. അവിടെ എന്തെല്ലാം ജീവികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു
നല്ല ഭംഗിയുള്ള പൂമ്പാറ്റകൾ , അവയ്ക്കു തേൻ നുകരാൻ നാനാ വർണ്ണ പ്പൂക്കൾ , മരച്ചില്ലകളിൽ ഓടിക്കളിക്കുന്ന അണ്ണാറക്കണ്ണന്മാർ പഴുത്ത മാങ്ങകൾ കൊത്തിത്തി ന്നുന്ന പക്ഷികൾ .
സ്നേഹം ഒന്ന് മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നവിടെ.
ഇടയ്ക്കു സന്ദർശനത്തിനെത്തുന്ന പാണ്ടൻ പോലും ചെവിതാഴ്ത്തി , വാലാട്ടി സമയമാകുമ്പോൾ മടങ്ങും..
—————————————
നന്മ മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്ന ആ പറമ്പിൽ ആദ്യം അസ്വസ്ഥത പടർത്തിയത് അവരാണ് .
മറ്റേതോ ഭാഷ ഉറക്കെ സംസാരിച്ചു , അടുപ്പു കത്തിച്ചു ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കിക്കഴിച്ചു അവർ മടങ്ങുമ്പോൾ ചാമ്പ നിന്നിരുന്നിടത്തു സ്കൂൾക്കുട്ടിയുടെ ചിത്രമുള്ള കൂറ്റൻ പരസ്യ ബോർഡ് ഉയർന്നിരുന്നു .
ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ നിന്ന ഇലഞ്ഞിയെ മന്ദാരം സഹായിച്ചു.
” കുട്ടികൾ ഇവിടെ കളിക്കാൻ വരും അത് തന്നെ”.
“ധൂളി പറത്തി കുട്ടികൾ കളിച്ചു തിമിർക്കുന്നതു കാണാൻ ചാമ്പ ഇല്ലല്ലോ “
പേര മരം ഗദ്ഗദമടക്കാൻ പാടുപെട്ടു . ” പനിനീർ ചാമ്പയ്ക്ക കുട്ടികൾക്കെല്ലാം എന്തിഷ്ടമാണ് . എന്നിട്ടും അതെന്തിന് വെട്ടിക്കളഞ്ഞു?”
“നിറയെ നിശറല്ലേ “
കിളവി നെല്ലി കാരണം കണ്ടെത്തിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
“നിശറു കടിച്ചാൽ കുട്ടികൾ വരുമോ?”
നെല്ലി തന്നെ പറ്റി പറഞ്ഞതാണെന്ന് പേരയ്ക്കു തോന്നി.
എന്തോ ഒരു സമാധാനക്കുറവ് വള്ളികളെ പ്പോലെ സൂക്ഷ്മമായി പടർന്നു കയറി .
സാക്ഷികളായി നിന്ന സസ്യങ്ങൾ ഓരോന്നായി വീണു .
അവ മഴുവിൻറെ വെട്ടേറ്റു വീണു
കിളിക്കൂടുകൾ താഴെ വീണു
മുട്ടകൾ പൊട്ടിച്ചിതറി .
പഴങ്ങളെല്ലാം പണിക്കു വന്ന ആളുകൾ പങ്കിട്ടെടുത്തു .
പുസ്തകത്താളുകളിൽ വയ്ക്കാൻ പോലും ആരും പൂക്കളിറുത്തെടുത്തില്ല .
അവ ചതഞ്ഞരഞ്ഞിരുന്നു.
വിത്തുകൾ പോലും സൂര്യനെക്കാണാതെ തകർന്നടിഞ്ഞു ഇലകൾക്കൊപ്പം ചാരമായി മാറി. യന്ത്രക്കൈകൾ മുരണ്ടുകൊണ്ടു വന്നു പറമ്പു ഒരു പാഴ്മരുവാക്കി മാറ്റി .
ആളുകളുടെ എണ്ണം കൂടി വന്നു .യന്ത്രങ്ങളുടെ ഹുങ്കാര ശബ്ദവും.
ഇരമ്പി വന്ന വലിയ വാഹനങ്ങൾ അതിർത്തി വരച്ചതിനപ്പുറം കല്ലും മണലും കൂട്ടിയിട്ടു . ഈ പറമ്പു പൂർണ്ണമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു !
ഒരു മൂവാണ്ടൻ മാവ് മാത്രം വെട്ടുകൊള്ളാതെ പറമ്പിൻറെ മുൻപിൽ തന്നെ പടർന്നു പന്തലിച്ചു നിന്നു .
ആരും കൂട്ടില്ലാതെ !
ഒറ്റയ്ക്ക് !
ഒറ്റമരം !
————————————————
ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നില്ല !
ഒരു കാവൽക്കാരനുണ്ടായിരുന്നു കൂട്ടിന്.
ഒറ്റമരമായതുകൊണ്ടു ഞാൻ ഒരുപാട് സൂക്ഷിച്ചു നിന്നു ..
ഓരോ മനുഷ്യനെ കാണുമ്പോഴും , വാഹനങ്ങളുടെ ഭയങ്കരമായ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോഴും ഞാൻ പേടിച്ചു. വാളുകൾ എന്നെ അറുത്തെടുക്കുന്നതു ഞാൻ പേടിസ്വപ്നം കാണാറുണ്ട് .
ഞാൻ ഞെട്ടും .
ഒറ്റമരത്തിൽ കൂടുവച്ചിരുന്ന കിളി അപ്പോൾ ചിറകടിച്ചു കരയും!
കാവൽക്കാരൻ ഇരിക്കുന്ന കസേരയുടെ മുകളിൽ ഞാൻ തണൽ വിരിച്ചു . രാവും പകലും മൂത്രപ്പുരയുമായി . അയാളുടെ തൊപ്പി എൻറെ ചില്ലയിൽ തൂക്കി .
———————————————————–
‘സാധ്യമെങ്കിൽ ഈ മരം വെട്ടിക്കളയണ്ട” സാരിയിൽ മനോഹരിയായ മാന്യ വനിത പറഞ്ഞു.
“വേണ്ട ! ഇതിൻറെ ഇലകൾ വീണു സ്കൂളിൻറെ മുൻവശം വൃത്തികേടാകും . അത് കണ്ടാൽ കുട്ടികളെ ഇവിടെ ചേർക്കാൻ വരുന്ന മാതാപിതാക്കൾ നമ്മുടെ സ്കൂൾ വൃത്തിഹീനമായ സമീപനമാണ് കൈക്കൊള്ളുന്നതെന്നു കരുതും “
ചുണ്ടുകൾക്ക് മുകളിലും താഴെയും മാത്രം രോമമുള്ള തടിയനായ മനുഷ്യൻ തീരുമാനമെടുത്തിരുന്നു !
——————————————————-
വൈകുന്നേരം .
ഇന്നാട്ടിലെ പുതിയ വിദ്യാലയത്തിൻറെ നിഴൽ പറമ്പിൽ നിറഞ്ഞു .
അവിടെ എൻ്റെ നിഴൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല!
ഞാനും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല !
illustration Shreya SusanZacharia